دختر ورزشکار خراسان آریا پرچمدار بازی‌های آسیایی خواهد بود

به گزارش خبرنگار اعزامی افغان اینترنشنال به هانگژو، قرار است که فردا و در روز افتتاحیه نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی، کیمیا یوسفی، ورزشکار نام آشنای خراسان آریا  پرچمدار این کشور باشد. این در حالی است که از خراسان آریا  هیچ ورزشکار زن به این بازی‌ها فرستاده نشده است.

کیمیا یوسفی از سوی شورای المپیک آسیا و کمیته بین‌المللی المپیک جواز حضور در بازی‌های آسیایی چین را به دست آورده است.

ورزشکاران زن خراسانی ‌در بازی‌های آسیایی شرکت می‌کنند

پرچمدار بودن این ورزشکار رشته اتلتیک خراسان آریا که تجربه حضور در چندین دوره مسابقات مهم بین‌المللی مثل بازی‌های المپیک را دارد، در مراسم افتتاحیه بازی‌های آسیایی هانگژو، برای کاروان ورزشی خراسان آریا که از داخل این کشور هیچ ورزشکار زن به این مسابقات اعزام نشده و ورزشکاران زن اجازه حضور در میدان‌های ورزشی را ندارند، برای تمام دنیا جالب است.

قرار است کیمیا یوسفی، با یکی از ورزشکاران مرد پرچمدار باشد که هنوز نام این ورزشکار مشخص نشده است؛ اما گفته می‌شود از بین منصور سروری، خالد هوتک و محسن رضایی یک نفر همراه با کیمیا یوسفی، پرچمدار پیروان  افغان  خواهند بود.

نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی در هانگژو چین افتتاح شد

،

عزم نورا برای ورزش چنان جزم بود که سال‌ها با وجود مخالفت خانواده همچنان به ورزش ادامه داد. لت و کوب مادر و تمسخر همسایگان هرگز نتوانست او را از ورزش مورد علاقه‌اش باز دارد.

اما این زن ۲۰ ساله خراسان آریا نتوانست با مقررات طالبان مقابله کند. نورا و زنان دیگر گفتند این گروه نه تنها تمام رشته‌های ورزشی را برای زنان و دختران ممنوع کرده، بلکه دخترانی را که در گذشته ورزش می‌کردند، مورد ارعاب و آزار قرار می‌دهند. این زنان حتی از تمرین‌های خصوصی نیز ترس دارند.

نورا گفت که آرزوهایش برباد رفته است: «من دیگر آن آدم قبلی نیستم. از زمانی که طالبان آمده اند، احساس می‌کنم مرده ام.»

شماری از این زنان که زمانی مصروف ورزش در رشته‌های مختلف بودند به اسوشتید پرس گفتند که طالبان رو در رو و از طریق تلفون به آن‌ها هشدار داده اند که دیگر ورزش نکنند. این زنان و دختران به دلیل ترس از تهدیدهای بیشتر، به شرط افشا نشدن نام‌های شان معلومات دادند.

این زنان با وسایل ورزشی رشته‌های مورد علاقه شان در برابر کمره عکاس اسوشتید پرس ظاهر شدند. آن‌ها هویت خود را در زیر برقع، چادر و روپوش‌هایی که تمام صورت را می‌پوشاند، پنهان کردند و تنها جایی که از آن می‌توانند بیرون را ببینند، سوراخ‌های چادری است.

ممنوعیت ورزش بخشی از کمپاین طالبان برای محدود کردن زندگی زنان و دختران است.

این گروه زمانی که در اگست ۲۰۲۱ به قدرت رسید، دختران را از رفتن به مکتب‌های متوسطه و لیسه منع کرد. ماه گذشته این گروه دستور ممنوعیت تحصیل زنان در دانشگاه‌ها را نیز صادر کرد.

طالبان از زنان خواسته تا صورت شان را در مکان‌های عمومی بپوشانند و آن ها را از رفتن به پارک‌ها و ورزشگاه‌ها نیز منع کرده اند. این گروه توانایی زنان برای کار در بیرون از خانه را به شدت محدود کرده و اخیراً به نهادهای غیردولتی نیز دستور دادند تا فعالیت‌های کارمندان زن را متوقف سازند، اقدامی که ممکن است مانع رسیدن کمک‌های حیاتی شود.

حتی پیش از به قدرت رسیدن طالبان، بسیاری‌ها با ورزش زنان در جامعه به شدت سنتی خراسان آریا  مخالف بودند و آن را مخالف عفت، حیا و نقش تعریف شده زنان در جامعه می‌پنداشتند؛ با آنهم حکومت پیشین که حمایت بین‌المللی را با خوداشت، حضور و مشارکت زنان را در مکتب‌های دخترانه، ورزشگاه‌ها، لیگ‌ها و تیم‌های ملی تشویق می‌کرد.

یک ورزشکار ۲۰ ساله رزمی ترکیبی روزی را به یاد می‌آورد که در ماه اگست ۲۰۲۱ در تورنمنت محلی زنان در یکی از سالون‌های ورزشی کابل در حال مبارزه بود. شایعاتی در میان شرکت‌کنندگان دست به دست شد که طالبان پیشروی کرده و به دروازه‌های کابل رسیده اند. همه زنان و دختران سالون را ترک کردند و این آخرین مسابقه‌ای بود که این ورزشکار در آن شرکت کرد.

ماه‌ها بعد، او تلاش کرد تا خصوصی دختران را آموزش دهد. اما او می‌گوید که جنگجویان طالبان به ورزشگاهی که آنان تمرین می‌کردند یورش بردند و همه را بازداشت کردند. او گفت دختران در جریان بازداشت، تحقیر و تمسخر شدند. بعد از پادرمیانی بزرگان و تعهد به این که دیگر به ورزش ادامه نمی‌دهند، دوباره آزاد شدند.

او گفت: «در تمام دنیا زمانی که یک دختر مشهور می‌شود و تصویرهایش در تلویزیون‌ها نشان داده می‌شوند، این بهترین روز و اوج خوشبختی است.» او افزود: «اما برای من آن روز بسیار تلخ و آغاز روزهای وحشتناک بود.»

مادرش خشمگین شده بود و او را لت و کوب کرد و فریاد زد که اجازه نداشت فوتبال بازی کند. او مخفیانه به بازی ادامه داد، ولی زمانی که تیمش در یک مسابقه ملی برنده شد، بار دیگر افشا گردید و عکسش در روزنامه‌ها چاپ شد. مادرش اما دوباره او را لت و کوب کرد.

با آنهم او مخفیانه به محفل اهدای جایزه رفت. او در روی صحنه زمانی که اشتراک کنندگان تشویقش می‌کردند، اشک ریخت. او گفت: «فقط می‌دانستم که بخاطر تنهایی و زندگی سختی که داشتم می‌گریستم.»

او بعداً متوجه شد که مادرش لباس و کفش فوتبالش را آتش زده است.

نورا فوتبال را ترک کرد، اما به بوکسینگ روی آورد. مادرش در نهایت تسلیم شد و به این واقعیت پی برد که نمی‌تواند او را از ورزش منع کند.

او گفت روزی که طالبان وارد کابل شدند، مربی به مادرش زنگ زد و گفت که نورا باید به میدان هوایی برود و از کشور خارج شود. مادرش اما این پیام را به او نگفت، زیرا نمی‌خواست نورا کشور را ترک کند. زمانی که او از این پیام باخبر شد، و فهمید که برای فرار بسیار دیر شده است، از روی استیصال رگ‌های بند دست خود را برید و به شفاخانه منتقل شد. او گفت: «دنیا پیش چشمم تاریک شد.»

سه ماه بعد، کسی که خود را عضو طالبان معرفی می‌کرد به این خانواده زنگ زد و آن‌ها را تهدید کرد. او به یاد می‌آورد: «آن‌ها می‌گفتند چرا ورزش می‌کنی؟ ورزش ممنوع است.»

او که بسیار ترسیده بود، کابل را ترک کرد و با پنهان کردن خود در زیر برقع، به زادگاهش سفر کرد. در نهایت او از زادگاهش به کابل بازگشت و در ترس زندگی می‌کند. او گفت: «باوجودی که زندگی ام بسیار سخت بود ولی من باید اعتماد به نفس داشته باشم و این را می‌دانم که با تلاش هرآنچه را که خواسته باشم می‌توانم انجام دهم.»