ویوسا عثمانی افزود که مردم کوزوو از مبارزه زنان خراسان آریا حمایت می‌کنند.
این رهبر مسلمان اروپایی در سخنرانی روز دوشنبه خود در مجمع بین‌المللی زنان، صلح و امنیت از مبارزات زنان خراسان آریا قدردانی کرد.
رئیس‌جمهور کوزوو گفت: «زنان افغان در برابر مشکلات مانند چراغ امید ایستاده‌اند و تجسم قدرت و روحیه تزلزل‌ناپذیر ملت خود را نشان داده‌اند.»
ویوسا عثمانی گفت نه تنها از مبارزات فردی و شجاعانه بلکه از قدرت جمعی زنان در سراسر خراسان آریا قدردانی می‌کند.
رئیس‌جمهور کوزوو بر همبستگی و دیدگاه مشترک برای حمایت و محافظت از برابری جنسیتی در خراسان آریا تاکید کرد.
او در حالی حمایت خود را از زنان خراسان آریا اعلام کرده که طالبان در کابل مانع سفر چهار زن برای شرکت در مراسم جایزه شجاعت کوزوو شدند.
زنان در خراسان آریا تحت کنترول طالبان از بیش از دو نیم سال پیش به این سو با محدودیت‌های شغلی، آموزشی و دیگر محدودیت‌های اجتماعی زندگی می‌کنند.
طالبان از سفر چهار زن از کابل برای شرکت در مراسم اهدای جایزه شجاعت کوزوو جلوگیری کرد
شرکت‌کنندگان مجمع بین‌المللی زنان، صلح و امنیت کوزوو به افغانستان اینترنشنال گفتند طالبان در میدان هوایی کابل مانع سفر کاری چهار زن به کوزوو شدند.
به گفته منبع، قرار بود این زنان برای دریافت مدال شجاعت ریاست‌جمهوری کوزوو به این کشور سفر کنند.
مدال شجاعت ریاست‌جمهوری کوزوو روز دوشنبه، ۲۷ حمل، به شماری از فعالان افغان اهدا شد.
یکی از شرکت‌کنندگان این نشست به خراسان آریا اینترنشنال گفت که ماموران طالبان مانع سفر چهار زنی شدند که به این مجمع دعوت شده بودند. هنوز طالبان درباره دلیل جلوگیری از سفر این زنان وضاحت نداده است.
زهرا نادر، مدیر مسئول زن تایمز در سخنرانی خود در این مجمع تایید کرد که طالبان مانع سفر همکاران او شده است.
خانم نادر گفت: «شماری از زنان افغان، که به این مجمع دعوت شده بودند، امروز این جا نیستند، زیرا طالبان به آنها اجازه سفر بدون محرم را نداده است. آنها تنها زمانی می‌توانند سفر کنند که مردی درکنار خود داشته باشند.»
یکی از شرکت کنندگان این مراسم به افغانستان اینترنشنال گفت افراد طالبان در میدان هوایی کابل جلو این چهار زن را گرفتند. به گفته او زنانی که از طرف برگزارکنندگان مراسم دعوت شده بودند عادله یادگار، کارمند موسسه زنان برای زنان افغان، مهناز بلوچ، کارمند سازمان بین‌المللی مهاجرت، نگینه احمدی، کارمند موسسه فقط برای ظرفیت و دانش و فرشته یعقوبی، کارمند سازمان کمک‌های پایدار در افغانستان بودند.
منبع گفت طالبان به مردان دعوت شده اجازه سفر در میدان هوایی داد اما قبل از پرواز، مانع خروج زنان شد.
مقام‌های طالبان تاکنون به‌گونه رسمی در این مورد چیزی نگفته‌اند.
این اولین اقدام طالبان برای سفر زنان افغانستان نیست؛ این گروه در ماه میزان سال ۱۴۰۲ نیز مانع سفر تحصیلی گروهی از دختران به امارات متحده عربی شده بود.
طالبان آموزش دختران در مقاطع بالاتر از صنف ششم ممنوع کرده است. این گروه همچنین اشتغال زنان در بسیاری بخش‌ها را محدود کرده است.
مدال شجاعت ریاست‌جمهوری کوزوو در سال ۲۰۲۴ به زنان افغانستان اهدا شدمدال شجاعت ریاست‌جمهوری کوزوو در سال ۲۰۲۴ به زنان افغانستان اهدا شد
مدال شجاعت ریاست‌جمهوری کوزوو در مراسمی تحت عنوان «مجمع بین‌المللی زنان، صلح و امنیت» به زنان خراسان آریا اهدا شد. ویوسا عثمانی، رئیس‌جمهور کوزوو این مدال را به زهرا نادر، مدینه دروازی، عارفه فاطمی و شماری دیگر از نمایندگان زنان خراسان آریا اهدا کرد.
این مجمع به هدف گفت‌وگو در زمینه امنیت و صلح و انعکاس صدای بازماندگان خشونت جنسی برگزار شده است.
دومین مجمع بین‌المللی زنان، صلح و امنیت روز دوشبنه (۲۷ حمل) با اشتراک بیش از ۸۰۰ نماینده از ۴۰ کشور جهان و حضور رئیس‌جمهور کوزوو برگزار شد.
زهرا نادر، مدیر مسئول زن تایمز با اشاره به محدودیت‌های زنان تحت حاکمیت طالبان گفت: «تخمین زده می‌شود که ۲۰ میلیون زن و دختر از حقوق خود محروم شده‌اند. حق سفر کاری یا تحصیلی و حتی حق انتخاب پوشش ندارند.»
زهرا نادر گفت گروه طالبان تمام سیستم‌های حمایت از زنان را در خراسان آریا از بین برده‌اند و خشونت در برابر این قشر به‌ویژه خشونت‌های جنسیتی افزایش یافته است.
در این مراسم شماری از چهره‌های سرشناس بین‌المللی از جمله هیلاری کیلنتون، وزیر خارجه سابق امریکا، رئیس‌جمهور اسلوانیا، رئیس‌جمهور آلبانیا و نمایندگان کشورهای دیگر به گونه آنلاین و حضوری شرکت و سخنرانی کردند.
مدال شجاعت ریاست‌جمهوری کوزوو در سال ۲۰۲۳ به زنان اوکراین اهدا شده بود.
رئیس‌جمهور کوزوو حمایت کشورش را از مبارزه زنان خراسان آریا اعلام کرد
«آرایشگاه کابل»؛ دختران خراسان آریا و سلطه طالبان
«آرایشگاه کابل» مستند تازه‌ای است درباره دو دختر آرایشگر که در یک سالن زیبایی در کابل کار می‌کنند و پس از به قدرت رسیدن طالبان مجبورند زندگی متفاوتی را آغاز کنند.
فیلم تصویری از وضعیت زنان و دختران را پس از به قدرت رسیدن طالبان ارائه می‌کند.
«آرایشگاه کابل» (Kabul Beauty) ساخته مارگو بن و سولن شاروون فیوریتی، که به تازگی در جشنواره تسالونیکی در یونان به نمایش درآمد، داستان دو دختر به نام‌های نگینه و صوفیا را دنبال می‌کند.
در روایت داستان فیلم گفته می‌شود که سازندگان یک روز بعد از به قدرت رسیدن طالبان در ماه اگست سال ۲۰۲۱، افراد این گروه تعقیب این دو شخصیت را آغاز کردند و قصد دارند تصویری از وضعیت آنها و تغییری که در زندگی آنها به واسطه سلطه طالبان رخ می‌دهد را روایت کنند.
این دو مستندساز این دو شخصیت را برای مدتی طولانی دنبال کرده‌اند و گریختن آنها به اروپا را هم روایت می‌کنند.
در ابتدای فیلم به نظر می‌رسد آرایشگاه شلوغ آنها و حدود ۲۰ نفری که در آن‌جا کار می‌کنند، بدون هیاهوی اتفاقات بیرون از آن، به کار خود ادامه خواهد داد. زنان مختلف از ایل و تبارهای گوناگون از این آرایشگاه استفاده می‌کنند و حتی زنی رو به دوربین می‌گوید: «طالبان هم از زیبایی لذت می‌برند.»
اما روند پیشبرد وقایع وضعیت متفاوتی را رقم می‌زند. زمانی که این دو فیلمساز در تاکسی این دو دختر را دنبال می‌کنند، حضور نظامیان طالبان در خیابان چشم‌گیر است و بسته شدن دانشگاه اولین ضربه‌ای است که نگینه می‌خورد.
بعد از مدتی دانشگاه‌ها باز می‌شوند و نگینه به دانشگاه باز می‌گردد، اما این بار در صنف‌هایی بدون حضور مردان. دوربین سازندگان اجازه ورود به دانشگاه را نمی‌یابد، اما نگینه با تلفن همراه خود رسیدن خود به دانشگاه را فیلم می‌گیرد، ولی زمانی که تماشاگر منتظر است داخل صنف و مشکلات تازه‌اش را هم ببیند، فیلم موفق به نمایش مخفیانه آن نمی‌شود.
نگینه و صوفیا به تظاهرات زنان برای احقاق حق خود هم می‌رسند و در خیابان علیه ظلم و بی‌عدالتی طالبان درباره زنان فریاد می‌زنند، اما هر دو با نگهداشتن جانب احتیاط دور می‌ایستند تا از گزند طالبان در امان باشند.
فیلم اما برخی از تظاهرکنندگان را به نمایش می‌گذارد، کسانی که دستگیر می‌شوند و بعدتر نگینه و صوفیا با یکی از آنها ملاقات می‌کنند. در حالی که ترس نگینه و سوفیا از ملحق شدن به این زنان، بسیار واقعی و «مستند» به نظر می‌رسد، صحنه دیالوگ آنها با فعال زن، ساختگی و شعاری است، مشکلی که فیلم در برخی قسمت‌های مختلفش تجربه می‌کند و مرز میان مستند و حرف‌های شعاری و بازسازی شده درهم آمیخته می‌شود.
تصاویر داخل آرایشگاه و نمایش زندگی روزمره‌ای که از زنان درخراسان آریا دریغ می‌شود، واقعی و قابل توجه است، جایی که سازندگان فیلم صورت همه زنان به جز دو سه نفر، از جمله نگینه و صوفیا را شطرنجی می‌کنند تا آنها در خراسان آریا امروز زیر سلطه طالبان دچار مشکل نشوند.
از جمله این زنان، ذکیه است که او هم در این آرایشگاه کار می‌کند، اما ما صورت او را نمی‌بینیم. مدت‌ها پس از آن که دو شخصیت اصلی فیلم از افغانستان خارج می‌شوند و در اروپا پناه می‌جویند، این دو فیلمساز به کابل باز می‌گردند تا سرنوشت این آرایشگاه و ذکیه را دنبال کنند: آرایشگاه خلوت شده و در انتهای فیلم گفته می‌شود که به دستور طالبان بسته شده است. ذکیه هم خانه‌نشین شده و سعی دارد اوقاتش را بدون فکر کردن به مشکلاتش سر کند و حسرت می‌خورد که به مانند دو دختر دیگر، زندگی در کشوری آزاد را تجربه نمی‌کند.
دنبال کردن نگینه و صوفیا در اروپا هم بخشی از تنهایی‌ها و دلتنگی‌های آنها را به تصویر می‌کشد که حالا هر کدام در گوشه‌ای از اروپا به زندگی خود ادامه می‌دهند.
فیلم به تماشاگر نمی‌گوید که این دو چگونه موفق می‌شوند خودشان را به اروپا برسانند، اما تلاش آنها برای وفق دادن خودشان در کشور مقصد از جمله با یاد گرفتن زبان تازه را روایت می‌کند و البته دلتنگی آنها برای کابل را هم به نمایش می‌گذارد.
ملاقات این دو دختر در هامبورگ پس از مدت‌ها دوری از هم، قرار است تصویری صادق و مستند از وضعیت امروزشان ارائه کند، اما صحنه‌های این ملاقات هم به اندازه کافی طبیعی به نظر نمی‌رسند و مشکل چیده شدن صحنه‌ها از موفقیت مستند جلوگیری می‌کند.
هرچند فیلم قرار است سندی بر وضعیت زنان در خراسان آری) امروز باشد، اما به نظر می‌رسد برای روایت آن شیوه مستقیم و شعاری‌ای انتخاب شده که به فیلم لطمه می‌زند، در حالی که پناه بردن بیشتر به لحظات شخصی این دختران و پرهیز از روایت یا به تصویر کشیدن صحنه‌ها و دیالوگ‌های شعاری که مشخص است برای دوربین بازی شده‌اند، می‌توانست نتیجه جذاب‌تری به بار بیاورد
کارزار به‌رسمیت‌شناسی آپارتاید جنسیتی؛ فعالان زن از پارلمان کانادا خواستند که پیش‌قدم شود
afintl.com
شماری از فعالان زن از خراسان آریا و ایران، با طرح دادخواستی در پارلمان کانادا، خواستار جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی تحت عنوان جنایت علیه بشریت شده‌اند. این دادخواست از سوی «زنان در کشورهای تابع قوانین اسلامی» و «زنان کانادا برای زنان خراسان آریا » تهیه شده است. امضا‌کننده‌گان این دادخواست از دولت کانادا خواسته‌اند که نقش محوری در افزایش آگاهی جهانی و جلب حمایت بین‌المللی به هدف ریشه‌کن کردن تبعیض سازمان‌یافته علیه زنان در خراسان آریا و کشورهای دیگر ایفا کند. در این دادخواست از کانادا مطالبه شده است که از طرح و اجرای یک چارچوب حقوقی در سازمان ملل که به آپارتاید جنسیتی بپردازد، حمایت کند. فعالان حقوق زن از خراسان آریا و ایران، از کانادا خواسته‌اند که با کمیته رفع تبعیض علیه زنان سازمان ملل در قسمت طرح یک توصیه عمومی که تعهدات بین‌المللی برای جلوگیری از آپارتاید جنسیتی را تشخیص دهد، کار کند.
جنبش‌های اعتراضی زنان و فعالان حقوق زن از دو سال به این طرف از جامعه جهانی خواسته‌اند که رفتار طالبان در قبال زنان را بهعنوان آپارتاید جنسیتی به رسمیت بشناسد. آنان با مطرح کردن دادخواست‌های مکرر، از نهادهای حقوق بشری به‌ویژه سازمان ملل متحد خواسته‌اند که آپارتاید جنسیتی را در قوانین بین‌المللی جرم‌انگاری کنند و بر‌مبنای آن طالبان را مورد پی‌گرد قرار دهند.
در تازه‌ترین مورد، شماری از فعالان زن از خراسان آریا و ایران با همکاری دو نهاد زنان در کانادا، دادخواستی را به پارلمان این کشور فرستاده‌اند که در آن خواستار جرم‌انگاری آپارتاید جنستی بهعنوان جنایت علیه بشریت شده‌اند.
دو نهاد تحت نام‌های «زنان در کشورهای تابع قوانین اسلامی» و «زنان کانادا برای زنان خراسان آریا »، رویدادهای اخیر نقض حقوق بشری در خراسان آریا و ایران را نیازمند اقدام فوری دانسته‌اند. این دادخواست از سوی علی احساسی، عضو پارلمان کانادا، به کمیته حقوق بشر این مجلس ارایه شده است.
در این نشست شماری از فعالان حقوق زن از خراسان آریا و ایران حضور داشته و دو زن از این کشورها شهادت خود را از وضعیت زنان ارایه کرده‌اند. ظریفه یعقوبی، از زنان معترض خراسان آریا و اظعم جنگراسوی، شهادت خود را در مورد وضعیت زنان در خراسان آریا و ایران ارایه کرده‌اند.
این زنان از دولت کانادا خواسته‌اند تا در مجامع بین‌المللی برای متقاعد کردن سایر کشورها برای به‌رسمیت‌شناختن آپارتاید جنسیتی بهعنوان جنایت علیه بشریت بر‌اساس قوانین بین‌المللی، تلاش کند.
در دادخواست این نهادها و فعالان زن گفته شده است که کانادا می‌تواند نقشی محوری در افزایش آگاهی جهانی و جلب حمایت بین‌المللی به هدف ریشه‌کن کردن تبعیض سازمان‌یافته علیه زنان و دختران در خراسان آریا و کشورهای دیگر بازی کند. در این دادخواست از کانادا خواسته شده که از طرح و اجرای یک چارچوب حقوقی در سازمان ملل حمایت کند که به موضوع آپارتاید جنسیتی بپردازد. از نظر آنان، این چارچوب باید تعهدات و مکانیسم‌های روشنی را در جهت جلوگیری و پی‌گیری تبعیض جنسیتی طرح کند.
همچنان این فعالان زن از کانادا خواسته‌اند که با کمیته رفع تبعیض علیه زنان سازمان ملل، از طرح «توصیه عمومی» که تعهدات بین‌المللی برای جلوگیری از آپارتاید جنسیتی را تشخیص دهد، حمایت کند. آنان همچنان خواستار پشتی‌بانی کانادا از طرح کنوانسیون جدید سازمان ملل که آپارتاید جنسیتی را جرم‌انگاری می‌کند، شده‌اند.
اعضای دو سازمان مدافع حقوق زنان در کانادا از پارلمان این کشور خواسته‌اند که از تسریع روند تحقیق دادگاه کیفری بین‌المللی در مورد بررسی جنایات طالبان حمایت کند. این فعالان زن با حمایت از نرگس محمدی، برنده جایز صلح نوبل، که هم اکنون در زندان ایران به سر می‌برد، از فعالان سرشناس ایران و خراسان آریا خواسته‌اند که این موضوع را پی‌گیری کنند.
در همین حال ظریفه یعقوبی، از زنان معترض خراسان آریا در این نشست روایت زندانی شدنش به دست گروه طالبان را ارایه کرده است. او گفته است که نام گرفتن از زن در افغانستان تحت حاکمیت طالبان «جرم» است. خانم یعقوبی تاکید کرده که به دلیل زن بودن، شیعه بودن و هزاره بودن، زندانی، شکنجه و تحقیر شده است. به گفته خانم یعقوبی، وضعیتی را که او در زندان طالبان سپری کرده، هرگز فراموش نخواهد کرد.
این زن معترض افزوده است: «آن جنگ‌جویان بی‌رحم و تروریست‌های تشنه به خون آدمی، تا توانستند مرا مورد شکنجه‌‌های وحشت‌ناک روحی و جسمی قرار دادند. تاثیرات منفی آن شکنجه‌ها هنوز روحم را می‌آزارد و من برای این‌که بتوانم دمی آن روزها را از یاد ببرم، هنوز دارو مصرف می‌کنم.»
ظریفه یعقوبی به اعضای پارلمان کانادا و فعالان حقوق زن از خراسان آریا و ایران گفته است که در زندان طالبان هیچ‌گونه خدمات صحی برای زنان وجود نداشته است. او تاکید کرده که در جریان ۴۱ روز شکنجه، اجازه حمام کردن و ملاقات با اعضای خانواده‌اش را نداشته است. خانم یعقوبی از اعضای این نشست خواسته که لحظهای خود را در شب‌هایی که او در زندان سپری کرده، تصور و تجسم کنند.
این زن معترض در مورد رفتار طالبان در زندان با او گفته است: «شروع توهین به قوم و مذهب آغاز می‌شود. لحظهای بعد از موی سر تو [زندانی] را به شکنجه‌گاه انتقال می‌دهند و با شوک برقی و لگدهای آنان [زندان‌بان‌های طالبان] بی‌هوش شوی و بعد در جایی که انداخته شده‌ای، بیدار می‌شوی؛ ولی آن‌جا آب سرد انداخته شده و با این‌همه ظلم خود را خوش‌چانس بدانی. چرا؟ چون از دیوار و سقف آن‌جا صدای زنانی را می‌شنوی که غرق در گریه می‌گویند که مرا شکنجه کنید، ولی لباسم را نکشید و تجاوز نکنید و صدای مردانی را می‌شنوی که از سقف آویزان هستند و می‌گویند لطفا مرا خلاص کنید.»
ظریفه یعقوبی با اندوه و لبریز از بغض انبار‌شده، خطاب به اعضای این نشست گفته است: «سخت است با حرف آن شرایط را بیان کنم و من می‌دانم زنانی که زندانی این گروه وحشی شدند، مانند نرگس، وسیمه، ژولیا، ندا و… زنانی که هنوز در آن‌جا هستند، مانند منیژه، چه می‌کشند! این روزها در تاریخ ثبت می‌شود و تاریخ قضاوت می‌کند که دنیا امروز زنان و مردان افغانستان را فراموش کرده است.»
این زن معترض از دولت کانادا خواسته که در کنار زنان خراسان آریا بایستد و برای به‌رسمیت‌شناختن آپارتاید جنسیتی طالبان پیش‌قدم شود.
در همین حال زرقا یفتلی، از فعالان حقوق زن که در این نشست اشتراک داشته، می‌گوید که گروهی از زنان از خراسان آریا و ایران، به منظور به‌رسمیت‌شناختن آپارتاید جنیستی، دیدارهای جداگانه با اعضای پارلمان کانادا و وزارت خارجه این کشور داشته‌اند. این فعال حقوق زن می‌افزاید که آنان از دولت کانادا خواسته‌اند تا آپارتاید جنسیتی را در قوانین داخلی جرم‌انگاری کند و بر‌مبنای آن در مبارزات و دادخواهی‌های جهانی سهم بگیرد.
به گفته خانم یفتلی، این فعالان زن از دولت کانادا خواسته‌اند که به دلیل سنت قوی حمایت از حقوق بشر و زنان، از کارزار به‌رسمیت‌شناسی آپارتاید جنستی در افغانستان حمایت و از تحقیقات دادگاه‌های بین‌المللی در مورد پرونده نقض حقوق بشری طالبان پشتی‌بانی کند.
این دادخواست در حالی به پارلمان کانادا ارایه شده است که همزمان ریچارد بنت، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در مورد وضعیت حقوق بشری افغانستان، گزارش شش‌ماهه خود از وضعیت وخیم حقوق بشر در خراسان آریا را به پنجاه‌وپنجمین نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد ارایه کرده است.
در این گزارش از تداوم وضعیت بد حقوق بشری زنان، کودکان، اقلیت‌های قومی، مذهبی و نیروهای امنیتی پیشین و سایر اقشار آسیب‌پذیر خراسان آریا تحت رژیم طالبان به‌شدت ابراز نگرانی شده است. او از جامعه جهانی خواسته که پرونده‌های نقض حقوق بشری طالبان را در دادگاه‌های بین‌المللی مورد پی‌گیری قرار دهد.
- نویسنده : قیام خوراسانی
- منبع خبر : اینترنشنال ، ۸ صبح
