این رقابتها روز گذشته در بخشهای گوناگون MTA، مسافت و دقت برگزار شد که در بخش (MTA) مردان، روح صاحبزاده اول، محمد گل شاهی دوم و مجتبی گلشاهی سوم شدند.
در بخش مسافت بخش مردان نیز علیشاه حیدری اول، محمد نوروزی دوم و روح الله صاحبزاده سوم شدند.
در بخش دقت مردان نیز رتبههای اول تا سوم به ترتیب به محمد غفاری، مجتبی گلشاهی و علیشاه حیدری رسید.
در بخش مسافت زنان آرزو جعفری بر سکوی اول، مبینا خاوری در رتبه دوم و زهرا انصاری در پله سوم ایستادند.
در بخش دقت زنان نیز زهرا انصاری، آرزو جعفری و شکریه شریفی به ترتیب اول تا سوم شدند.
در آخرین بخش که MTA بخش زنان بود، زهرا انصاری اول، شکریه شریفی دوم و مبینا خاوری سوم شد.
اعضای تیم فریزبی بانوان مهاجرین در میزگرد شفقنا خراسان آریا علی رقم مشکلات بسیار زیاد، ایمان داریم که موفق می شویم

خبرگزاری در میزگردی با برخی از اعضای تیم فریزبی بانوان مهاجرین به بررسی مشکلات و چالش هایی که این تیم با آن مواجه هستند پرداخته است.
کمیته فیریزبی مهاجرین ۸ ماه است که فعالیت خود را شروع کرده است
احمدی سرمربی این تیم درباره این ورزش می گوید: فیریزبی ورزش مفرح و جذاب است که آمریکا بنیانگذار آن است و این ورزش از مدارس شروع شده است .
با تولید دیسک فیریزبی توسط شرکت های تولید اسباب بازی این ورزش نیز گسترش یافت و از سطح دانشگاهی به مسابقات ایالتی رسید و کم کم این ورزش به خارج از کشور آمریکا نیز گسترش یافت و حالا ۳۸ کشور جهان در تورنومنت جهانی این ورزش حضور دارند و در سال ۲۰۱۵ این ورزش توسط کمیته ملی المپیک تایید می شود.
فدراسیون جهانی فیریزبی که خراسان آریا نیز عضویت این فدراسیون را دارد و در رنکینگ جهانی در رده ۵۳ است. فریزبی فعالیت خود را در خراسان آریا از ۴ سال پیش شروع کرده است و بنیانگذار این ورزش در خراسان آریا عبدالرشید غزنوی است و تیم ملی فیریزبی خراسان آریا در تورنومنت جهانی سال پیش به میزبانی ایران نائب قهرمان شد و در سفری که غزنوی به ایران داشت تیم فیریزبی مهاجرین نیز فعالیت خود را شروع کرد این تیم در مسابقاتی چه در گروه بانوان و چه در گروه آقایان شرکت داشته است که تیم آقایان در مسابقاتی که در همدان بود توانست مقام دوم را کسب کند.
فیریزبی مهاجرین مجوزهای لازم برای فعالیت در ایران را دارد و همکاری های خوبی از طرف ایران با ما شده است و از طرف کمیته فریز بی افغانستان نیز مجوز لازم را برای فعالیت در ایران داریم.
گلشاهی عضو تیم ملی فیریزبی خراسان آریا درباره فعالیت های تیم ملی فیریزبی خراسان آریا اظهار داشت: تاکنون تیم ملی خراسان آریا فعالیت های منسجمی داشته است و این تیم توانسته است در مسابقاتی که در ایران برگزار شده بود مقام دوم را کسب کند. تاکنون بازیهایی انتخابی نیز برای عضویت در تیم ملی نیز انجام شده است. فدراسیون فیریزبی خراسان آریا چون یک فدراسیون تازه تاسیس است بودجه خاصی از طرف وزارت ورزش خراسان آریا ندارد و بازیکنان فیریزبی خراسان آریا در این مسابقات با هزینه شخصی خود شرکت کرده اند. استادان غزنوی، امید فیضی و حامد فیضی زحمات بسیاری در فریزبی افغانستان کشیده اند استاد فیضی و غزنوی توانسته اند مربی هایی را آموزش دهند و به سایر ولایات جهت آموزش و معرفی فریزبی بفرستند که در حال حاضر هر ولایات ۵تا ۱۰ تیم فریزبی دارد و در حال حاضر ۱۰ تیم در کابل مشغول به فعالیت هستند. او درباره فریزبی بانوان در خراسان آریا می گوید به دلیل تعصباتی که در جامعه سنتی خراسان آریا وجود دارد متاسفانه هنوز تیم منسجمی در افغانستان نداریم.
در دیداری که با آقای کبیر معاون تربیت بدنی کمیته ملی المپیک خراسان آریا داشته ایم در رابطه با فعالیت های ورزش مهاجرین صحبت هایی داشته ایم و مشکلات مطرح شد که قول همکاری هایی نیز داده شده است که اگر این همکاری ها عملی شود ورزش مهاجرین و فیریزبی تغییرات خوبی خواهد داشت.
ورزش مهاجرین اگر حمایت کافی مخصوصا حمایت مالی را داشته باشد می تواند استعدادهای خوبی را در همه رشته های ورزشی به جامعه ورزش خراسان آریا معرفی کند که سبب افتخارات زیادی برای خراسان آریا شوند همان طور که در مدت بسیار کم فریزبی مهاجرین رشد خوبی داشته است و دستاوردهای خوبی داشته است الان ۱۷ تا از بانوان مهاجر ما عضو تیم ملی فیریزبی هستند و در بخش آقایان نیز ۴ نفر از مهاجرین عضو تیم ملی فریزبی هستند.
لیلا رضایی مربی تیم فریزبی مهاجرین که خود از افتخارات ورزش مهاجرین است در رابطه با مشکلات تیم فریزبی بانوان می گوید:بانوان با هیچ شروع کرده اند و حالا حتی ابتدایی ترین امکانات برای تمرین و آموزش را نداریم.
آقایان شاید خیلی از محدودیت ها را برای تمرین نداشته باشند اما ما خانم ها در بسیاری از پارک ها و بوستان ها نمی توانیم تمرین کنیم. تابستان هوا گرم بود و محدودیت کمتر اما با سرد شدن هوا واقعا تمرین کردن برای ما سخت شده است. ما در فریزبی بانوان مهاجر استعدادهای خوبی داریم اما چون حامی نداریم تامین مالی برای دخترها سخت تر است. فاصله ما با حضور بعدی مان در میدان رقابت فقط ۲ماه است و ما برای این حضور نیاز به تمرین داریم .
غلامی عضو تیم ملی فریزبی خراسان آریا می گوید دختران تیم فریزبی بانوان سختی های زیادی را تحمل کرده اند از نبود امکانات تا راضی کردن خانواده ها برای فعالیت ورزشی .رشته ای فریزبی مهاجرین دنبال می کنند و در آن فعال هستند نیاز به زمین چمن دارد که با توجه به هزینه ها و مشکلات مالی که دختران مهاجر دارند و اکثرا دانشجو هستند تامین کردن هزینه برای زمین چمن واقعا سخت است. اما ما هرگز تسلیم نمی شویم و ورزش از عرصه هایی است که بانوان می توانند در آن با درخشش خود اعتماد لازم از جانب خانواده را کسب کنند و اجازه فعالیت پیدا کنند.
احمدی می افزاید وزارت ورزش و جوانان ایران قول همکاری که به ما داده این است که از نظر آموزش و یا سمینارهای آموزشی تاییدیه ای اگر لازم باشد در اختیارمان قرار می دهد اما همکاری هایی مثل در نظر گرفتن جا و مکان برای تمرین نداشته ایم.
وی همچنین افزود: سبکی که ما بازی می کنیم حتما باید زمین چمن باشد و شرایط فعلی واقعا برای تیم بانوان ما سخت است و نبود زمین معیاری کار ما را سخت کرده است و فضای آموزش را محدود ساخته است. برای خانم های مربی های قوی نداریم اگر بچه های خودمان به حد توان خود تلاش می کنند به آن اندازه حرفه ایی نیستند که بخواهند خانم ها را به طور مستقل آموزش دهند و من یا آقای گل شاهی حضور نداشته باشیم. در حال حاضر اگر تمرین هایی هم با بچه ها داریم از سر ناچاری است ،چون ما در ایران این قانون را داریم که مربی آقا نمی تواند با خانم ها کار کند و این خود محدودیتی برای ما محسوب می شود ،به دلیل نبود بودجه نمی توانیم برای مربی های خانم ایرانی هزینه کنیم و مجبور هستیم فعلا با این امکانات کم سازگار باشیم و تنها دلیل ادامه ما انگیزه بچه ها است که واقعا هدفمند پیش می روند و پتانسیل این را دارند ، که تیم بسیار قوی داشته باشیم .با وجود تمام این مسائل باز هم آموزش های ما برای جوانان مهاجر چه خانم ها و چه آقایان رایگان است .با وجود همه این مشکلات ما عقب نشینی نمی کنیم و امیدواریم در سال های بعد شاهد خبرهای خوبی از تیم ملی فریز بی بانوان باشیم.
خانم جعفری یکی دیگر از اعضای تیم فریزبی بانوان می گوید :در حال حاضر حدود ۵۰ بانوی فریزبی کار در بین دختران مهاجر افغانستانی داریم که همگی مشکلات خاص خودشان ،را دارند .اما مشکل مشترک همه این دختران خانواده های متعصب آنان است که راضی کردن و به وجود اوردن حس اعتماد ،در بین این خانواده ها سختی های خودش را دارد. ما داشتیم دخترانی را که استعدادهای خوبی بودند و در ابتدا برای تمرین ها حاضر می شدند اما به دلیل مخالفت خانواده دیگر نتوانستند ادامه دهند.
گرچه که دختران دانشجو آزادی عمل بیشتری دارند اما این محدودیت برای همه دختران هست .با تمام این مشکلات دختران ما نیز باید به پیشرفت و آبادانی خراسان آریا فکر کنند و این سختی ها را بپذیرند و بدانند که خواستن توانستن است و تغییر از خود آنها شروع می شود.
خانم غزنوی یکی دیگر از اعضای تیم فریزبی می گوید خانواده من در ابتدا مخالف حضور من در تیم فریزبی بودند مخصوصا پدرم و من اولین کسی بودم که در خانواده به این ورزش روی آورده ام اما حالا پدرم نیز فریزبی کار می کنند .در فریز بی محدودیت سنی نداریم و ورزشی است که همه اعضای خانواده می توانیم به آن بپردازیم.فریزبی می تواند یک ورزش خانوادگی و مهیج باشد.
خانم علیمی یکی دیگر از اعضای تیم فریزبی که در کنار تحصیل و خانه داری به این ورزش می پردازد می گوید متاهل شدن و کار خانه نباید زنان را از فعالیت های ورزشی دور کند .با برنامه ریزی و تلاش می توان در همه زمینه ها موفق بود.فعالیتی را که انجام می دهید به خوبی به خانواده خود معرفی کنید تا آن ها به شما اعتماد کنند.
رضایی مربی تیم فریزبی بانوان خراسان آریا می گوید:من برای فعالیت های ورزشی ام تلاش بسیاری کرده ام. در مقابل خانواده مقاومت زیادی داشته ام. روزهایی بوده که مادرم ساک ورزشی مرا از پنجره به کوچه می انداخت تا پدرم متوجه نشود که به باشگاه می روم.
حتی از طرف پدرم چندین بار تنبیه شدم اما وقتی خودم را برای پدرم ثابت کردم و در تکواندو و کونگ فو مقام هایی به دست آوردم ،پدرم نیز مرا باور کرد .طوری که از من می خواست تا بقیه اعضای خانواده را نیز به ورزش تشویق کنم. من نیز در ابتدا آموزش هایم را با مربی آقا شروع کردم و در منطقه ای ورزش می کردم که هیچ خانمی ورزش نمی کرد اما همه این روزها گذشت و موفقیت های زیادی کسب کردم .هیچ راه موفقیتی آسان نیست ما باید به ارزش های خانواده هایمان احترام بگذاریم و در کنار آن ها رشد کنیم .
کنیم .
رقابتهای فریزبی میدانی مهاجران خراسان آریا در بخش زنان و مردان در تهران برگزار شد
دومین دوره رقابتهای فریزبی سبک میدانی مهاجران راسانیان با حضور ورزشکاران در بخش زنان و مردان در بوستان آزادگان تهران برگزار شد. این مسابقات با همکاری نمایندگی کمیته ملی المپیک خراسان آریا در ایران، فدراسیون فریزبی افغانستان و کمیته فریزبی مهاجران افغان روز گذشته در تهران انجام شد.
این رقابتها روز گذشته در بخشهای گوناگون MTA، مسافت و دقت برگزار شد که در بخش (MTA) مردان، روح صاحبزاده اول، محمد گل شاهی دوم و مجتبی گلشاهی سوم شدند.
در بخش مسافت بخش مردان نیز علیشاه حیدری اول، محمد نوروزی دوم و روح الله صاحبزاده سوم شدند.
در بخش دقت مردان نیز رتبههای اول تا سوم به ترتیب به محمد غفاری، مجتبی گلشاهی و علیشاه حیدری رسید.
در بخش مسافت زنان آرزو جعفری بر سکوی اول، مبینا خاوری در رتبه دوم و زهرا انصاری در پله سوم ایستادند.
در بخش دقت زنان نیز زهرا انصاری، آرزو جعفری و شکریه شریفی به ترتیب اول تا سوم شدند.
در آخرین بخش که MTA بخش زنان بود، زهرا انصاری اول، شکریه شریفی دوم و مبینا خاوری سوم شد.
چرخهای داغ؛ چگونه تنیس با ویلچر راهش را به گرند اسلمها باز کرد

- نویسنده, سوفی براون
- شغل, بیبیسی
گاهی یک نکته کوچک باعث تحولی بزرگ میشود.
تا سال ۲۰۰۲، چند سالی بود که رویدادی به نام «مسابقات قهرمانی تنیس با ویلچر اوپن استرالیا» در ملبورن برگزار میشد.
رویداد بسیار بزرگی با حضور ۴۵ تنیسباز در انفرادی مردان، ۲۲ تنیسباز در انفرادی زنان و مسابقات دونفره که امتیاز در ردهبندی جهانی و جوایز زیادی برای شرکتکنندگان به همراه داشت. این مسابقه در ملبورن پارک برگزار میشد که میزبان مسابقات اوپن استرالیا نیز است. اما تنها مسأله، زمانبندی نامناسب آن بود.
این مسابقات چند هفته پس از اوپن استرالیا برگزار میشد و تا آن زمان دیگر توجه تماشاگران و رسانهها و زرق و برق مرتبط با اولین گرنداسلم فصل تنیس از بین رفته بود.
مسابقات کلاسیک هشت، رویدادی بسیار کوچکتر بود با هشت بازیکن در انفرادی مردان و زنان و با حداقل جایزه و امتیاز در رتبهبندی و رسانههای جریان اصلی توجه چندانی به آن نداشتند.
اما نکته مهم آن بود که این مسابقات همزمان با مسابقات اوپن استرالیا در سال ۲۰۰۲ برگزار شد. دورهای که لیتون هیوئیت برای کسب گرند اسلم خانگی تلاش میکرد و در قسمت زنان کیم کلایسترز به نیمه نهایی صعود کرد و جنیفر کاپریاتی آخرین عنوان قهرمانی خود را بدست آورد.
این اولین باری بود که یک مسابقه رسمی تنیس با ویلچر بهعنوان بخشی از یک گرند اسلم، یکی از چهار رویداد بزرگ سالانه تنیس، برگزار میشد.
جایانت میستری که اکنون ۵۷ سال دارد و تنها بریتانیایی حاضر در این مسابقات در سال ۲۰۰۲ بود، میگوید: «کمی هیجان داشتیم، زیرا ما در یک گرند اسلم بودیم. اما صادقانه بگویم، واقعاً مطمئن نبودیم که در آینده چه خواهد شد.»
روند مسابقات رو به پیشرفت بود و در عرض پنج سال، سه گرند اسلم دیگر نیز مسابقات تنیس با ویلچر را در برنامه خود گنجاندند.
مسابقات اوپن استرالیا در سال ۲۰۱۷ با برگزاری فینال تنیس با ویلچر در زمین مرکزی گرند اسلم راه را بیشتر هموار کرد و تا سال ۲۰۱۹، هر چهار گرند اسلم دیگر نیز مسابقات دونفره تنیس با ویلچر داشتند.
مسابقات کلاسیک هشت، اولین باری نبود که تنیسبازان با ویلچر در کنار ورزشکارانی که معلولیتی نداشتند، بازی میکردند.
میستری از خاطره حضور در مسابقات اوپن میامی در سال ۱۹۹۲ میگوید: «مسابقات بسیار معتبری بود که به آن دعوت شدم. یادم میآید با خودمان میگفتیم که در همان سالنی هستیم که خواهران ویلیامز، آندره آغاسی و پیت سامپراس هستند.»
اما کلاسیک هشت اولین باری بود که تنیس با ویلچر در یک گرند اسلم برگزار میشد، اقدامی که سرعت توسعه این ورزش را بسیار تسریع کرد.

تنیس با ویلچر در اواخر دهه ۱۹۷۰ در آمریکا توسط برد پارکس، اسکیباز سابق که در یک تصادف فلج شد، و جف مینه برکر، درمانگری که به طور شخصیسازی شده، ویلچر قابل مانور خود را ساخته بود، اختراع شد و چند سال بعد هم به اروپا رسید.
در سال ۱۹۸۸، فدراسیون بینالمللی تنیس با ویلچر تشکیل شد و یک دهه بعد به طور کامل در فدراسیون بینالمللی تنیس (ITF) ادغام شد تا اولین ورزش معلولین شود که دارای فدراسیون جهانی است.
میستری معتقد است این تحولات راه را برای ملحق شدن به گرند اسلمهای بیشتر هموار کرد.
او میگوید: «بزرگترین اتفاقی که در اوایل دهه ۱۹۹۰ افتاد، تصمیم فدراسیون بینالمللی تنیس به حضور نمایندهای از تنیس با ویلچر در این نهاد بود. این یک تحول بزرگی برای ما بود. زیرا میتوانستیم از درون سیستم تأثیرگذار باشیم.»
ورود تنیس با ویلچر به بازیهای پارالمپیک ۱۹۹۲ نیز موفقیت بزرگی بود و دو دوره بعد جمعیت زیادی از مسابقات آن در المپیک سیدنی سال ۲۰۰۰ دیدن کردند.
میستری میگوید: «یکی دیگر از دلایل برگزاری مسابقات اوپن تنیس با ویلچر سیدنی در سال ۲۰۰۲، تجربه مثبت حضور در پارالمپیک ۲۰۰۰ سیدنی بود. پارالمپیک صحنه بسیار بزرگی است و به نظر من حضور در چنین رویدادی توجه همگان را به این ورزش جلب میکند.»

منبع تصویر، GETTY IMAGES
امروزه برای تنیس، ویلچرهای مخصوصی طراحی شدهاند که میتوانند تا بیش از ۴۵۰۰ پوند قیمت داشته باشند.
میستری به یاد میآورد: «در گذشته، ما فقط یک نوع ویلچر داشتیم و در تنیس، بسکتبال و هر ورزش دیگری از آن استفاده میکردیم.»
کسب درآمد از چنین ورزشهایی هیچوقت کار آسانی نبوده است. توکیتو اودا، نوجوان ژاپنی، برای کسب عنوان قهرمانی در ویمبلدون پارسال ، ۶۰ هزار پوند جایزه گرفت، اما زمانی که میستری برای اولین بار بازی کرد، تقریباً خبری از جایزه مالی نبود.
او میگوید: «تا اواسط دهه ۱۹۹۰ جوایز مالی در کار نبود. کمی بعد، برنده تورنمنت شاید ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار دریافت میکرد که البته بیشتر این جوایز در آمریکا بودند.»
حضور در مسابقات مختلف تنیس نیازمند سفرهای بسیاری است و طبیعتاً با یک شغل تمام وقت سازگار نیست.
میستری که قبل از شغل خود در توسعه ورزشی، متصدی مرکز تفریحی ورزشی شورای شهر لستر بود، میگوید: «بیست سال بازی کردم، اما سیزده سال آن را همزمان کار میکردم، بنابراین تمام تعطیلاتم صرف حضور در مسابقات میشد.»
قبل از بازیهای پارالمپیک ۲۰۰۰ سیدنی، بودجهای از طریق کمکهای بختآزمایی ملی تأمین شده و میستری توانست کار خود را ترک کرده و به طور تمام وقت به تنیس بپردازد.
با این حال، جوایز مالی هنوز ناچیز بود. دیلن آلکوت، اسطوره تنیس با ویلچر استرالیایی، در جمله مشهوری جایزه روزهای اولیه این ورزش را «یک دست دادن محکم و یک نوشیدنی سرد انرژیزا» توصیف کرده است.
در مسابقات کلاسیک هشت سال ۲۰۰۲، میستری به نیمهنهایی انفرادی رسید و همراه با همبازی هلندی خود، رابین آمرلان، قهرمان مسابقات دونفره شدند.
او میگوید: «ما یک کانگورو اسباب بازی کوچک و یک جام گرفتیم. حضور در این مسابقات فوقالعاده شگفت انگیز بود، ولی پول جایزه چندان نبود. فکر میکنم حدود ۱۰۰۰ دلار استرالیایی معادل ۴۰۰ پوند یا کمی بیشتر گرفتیم.»

منبع تصویر، GETTY IMAGES
در سال ۲۰۰۵، میستری و تنیسباز فرانسوی، مایکل جرمایاز، برنده اولین مسابقه تنیس با ویلچر ویمبلدون شدند و هر کدام ۱۳۰۰ پوند جایزه گرفتند. در حالی که جایزه این مسابقات در سال ۲۰۲۳ به قهرمانان تنیس دونفره مردان، آلفی هیوت و گوردون رید، به ۱۳ هزار پوند افزایش یافته بود.
میستری حرفهاش را دوست دارد، زیرا به واسطه آن به تمام دنیا سفر کرده و دوستان بسیاری بدست آورده است. همچنین با وجود پول اندکی که در گذشته بدست آورده، اما خاطرات و تجربیاتی چون گپ زدن با آغاسی در رختکن قبل از فینال اوپن آمریکا را فراموش نخواهد کرد.
میستری، قهرمان چهار دوره پارالمپیک و ۶۸ عنوان قهرمانی دیگر که بیش از دوازده سال، یکی از ده بازیکن برتر تنیس انفرادی و دونفره بوده است، به یاد میآورد: «در آن روزها برای ورود به یک تورنمنت باید هزینه ورودی آن که در حدود ۲۰۰ پوند بود، پرداخت میکردیم. این مبلغ شامل محل اقامت، غذا و ورودیه مسابقات بود.»
«یک بار در مسابقات اوپن فرانسه با مردی فرانسوی که او را نمیشناختم، هم اتاق بودم. آنقدر خروپف میکرد که مجبور شدم بالش و لحافم را بردارم و در راهرو بخوابم.»
اما امروز همه اتاق خود را دارند، مربیان شخصی خود را همراه دارند و با پروازهای درجه یک پرواز میکنند. دنیای متفاوتی شده است. در حالی که فکر میکنم زمان ما در یک سال، حتی در اواخر دوران حرفهایام، تنها حدود ۲۰ هزار پوند درآمد داشتم.»
هنگامی که در ماه اوت ۲۰۰۱ اعلام شد که مسابقات اوپن استرالیا در سال بعد، مسابقات با ویلچر هم خواهد داشت، رئیس تورنمنت، جف پولارد، گفت: «این ابتکار جدید به ما فرصت میدهد تا با نمایش بهترینهای جهان به رشد این ورزش ادامه دهیم.»
برگزاری همزمان مسابقات با ویلچر با مسابقات گرند اسلم، برداشتها را تغییر داد و به ورزشکاران این رشته کمک کرد تا به ستارههای واقعی تبدیل شوند.
این روزها برگزاری مسابقات تنیس با ویلچر در مسابقات مختلف تور حرفهای زنان و مردان کاملاً عادی است. تورنمنت معتبر کوئینز کلاب در لندن یکی از این مسابقات است و به نظر میرسد این روند همچنان ادامه خواهد داشت و به رشد مداوم تنیس با ویلچر کمک میکند.
تنیس با ویلچر که در سال ۱۹۹۲ تنها با چند رویداد آغاز شد، امروزه به ۱۶۹ تورنمنت در چهل کشور جهان و برای سطوح و سنین مختلف رسیده و محبوبیت آن همچنان در حال افزایش است.

منبع تصویر، GETTY IMAGES
حدود ده هزار نفر شاهد قهرمانی هیوت و رید در مسابقات دو نفره ویلچر مردان در زمین شماره یک ویمبلدون بودند.
میستری به پیشرفت و محبوبیت روزافزون این ورزش افتخار میکند. او میگوید: «در سال ۲۰۰۲ و در مسابقات اوپن استرالیا، ما در زمینهای فرعی بازی کردیم که البته در نوع خود خوب بودند. جمعیت خوبی هم میآمد و مردم خیلی استقبال میکردند. اما فکر میکنم برخی نمیدانستند که این یک مسابقه جدی است و شاید گمان میکردند این یک مسابقه نمایشی یا چیزی شبیه به آن است.»
«امروزه شاهد وضعیت بسیار خوبی در تنیس با ویلچر هستیم. حضور در زمین شماره یک با تماشاگران زیاد و البته با سقف بسته، نشان از میزان پیشرفت این ورزش دارد.»

منبع تصویر، GETTY IMAGES
الفاستیدنتوخت؛ نبرد با یخ و برف در مسابقهای که شبیه هیچ چیز نیست

منبع تصویر، ANNEKE BLEEKER
- نویسنده, متیو کنیون
- شغل, بیبیسی
«چارهای جز ادامه ندادن نبود، در غیراینصورت یخ میزدی، همانطور که خیلی از شرکتکنندگان، چشم یا انگشتانشان یخ زد.»
هجدهم ژانویه ۱۹۶۳، لفرت اولدنکمپ در صبحی تاریک، سرد و مهآلود در حالی که تقریباً شب قبل نخوابیده اسکیت میکند. دمای هوا منفی هجده درجه سانتیگراد است و باد یخ از لباسهایش نفوذ کرده است.
او در حال رقابت در یکی از سختترین مسابقات ورزشی است، دویست کیلومتر اسکیت روی یخ طبیعی ناهموار در زمستان تاریک استان فریزلند هلند. مسابقه مشهور اِلفاستیدنتوخت یا «تور یازده شهر»، آزمونی برای سنجش استقامت ذهنی و جسمانی که شبیه هیچ مسابقه دیگری نیست.
مسابقات سال ۱۹۶۳ به اندازهای سخت و وحشیانه بود که فقط تعداد انگشت شماری از هزاران شرکت کننده به خط پایان رسیدند. برنده مسابقات، رینیر پاپینگ، قهرمان ملی شد. اولدنکمپ هم یکی از معدود ورزشکارانی بود که توانست از خط پایان بگذرد.
در طول شصت سال بعد از آن مسابقه، این رویداد شگفتانگیز تنها سه بار دیگر تکرار شد که آخرین آن در سال ۱۹۹۷ بود.
با اینکه این مسابقه به ندرت برگزار شده است، اما همچنان همه در هلند در مورد آن صحبت میکنند و به محض سرد شدن هوا، سئوال بسیاری این است آیا سرانجام امسال این مسابقه برگزار میشود یا خیر؟ سئوالی که به نظر میرسد پاسخش متأسفانه «دیگر هرگز» است.

ویبه ویلینگ مردی با یک وظیفه بسیار غیر معمول است. او هر سال مسئول سازماندهی رویدادی است که تقریباً و یا دقیقتر قطعاً برگزار نخواهد شد.
ویلینگ رئیس انجمن سلطنتی یازده شهر فریزی، نهادی است که مسئول برگزاری تور یازده شهر، یا به عبارتی مسابقه ماراتن اسکیت استقامت بر فراز دریاچهها و آبراههای استان شمالی فریزلند هلند است.
شرکتکنندگان در این مسابقه که به سختی شهرت دارد، باید مسیر تقریباً دویست کیلومتری آنرا با اسکیت و به صورت شبانه روزی طی کنند. آنها باید به هر شهری که رسیدند کارت خود را مهر کنند تا ثابت شود از آن عبور کردهاند.
ویلینگ و دیگر داوطلبان هر سال و در هر شرایط آب و هوایی، هر کاری که لازم است انجام میدهند تا برای آنچه که بدون شک یکی از بزرگترین لحظات هلند در قرن خواهد بود، آماده شوند.
او میگوید: «ما هر سال با تمام جزئیات برنامهریزی کرده و طرحی در حدود پانصد صفحه تا پیش از دسامبر تنظیم میکنیم. زیرا نمیشود چنین مسابقهای را با حدود دو میلیون تماشاگر، ۲۵ هزار شرکتکننده و سه هزار خبرنگار از کل کشور، در چند روز سازماندهی کرد.»
امنیت، ایمنی، پذیرایی، اسکان، مدیریت ترافیک، مراقبتهای بهداشتی و کلیه آمادهسازیها به طور دقیق انجام میشوند تا در صورت شرایط مناسب، این رویداد را برگزار کنند.
شرط برگزاری، سرمای شدید هواست و نیاز دارد تا دمای هوا به مدت دو هفته حدود منفی ده درجه سانتیگراد در تمام ساعات شبانه روز باقی بماند و در حالت ایده آل برف هم نبارد.
و این تنها چیزی است که در اختیار سازمان دهندگان نیست. ویلینگ میگوید: «البته که این وضعیت خیلی کلافهکننده است. میدانیم شانس اندکی وجود دارد، اما اگر آماده نباشیم نمیتوانیم این مسابقه را برگزار کنیم.»
یخ مورد نیاز، باید داراری عمقی حداقل پانزده سانتی متر باشد تا تحمل وزن ۲۵ هزار نفر را در یک پنجره کوتاه ۲۴ ساعته، داشته باشد.
اولین مسابقه رسمی در سال ۱۹۰۹ یکی از تنها پانزده دفعهای بود که در ۱۲۴ سال اخیر، تمام شرایط فراهم بوده است.

منبع تصویر، NETHERLANDS NATIONAL ARCHIVES
در سال ۱۹۶۳، محدوده مسابقه کوچکتر بود، اما بدترین شرایطی بود که تا آن روز تجربه شده بود.
اولدنکمپ و حدود پانصد اسکیت باز دیگر در تاریکی شب مسابقه را آغاز کردند و نزدیک به ده هزار اسکیتباز آماتور عضو انجمن سلطنتی که فقط مشتاق حضور و تجربه این مسابقات بودند، پشت سر آنها براه افتادند.
برای شرکتکنندگان جدی، شروع این مسابقه شبیه مسابقات اتومبیلرانی «لومان» بود و باید قبل از پوشیدن اسکیتهای خود، حدود یک کیلومتر تا ابتدای مسیر اسکیت میدویدند.
همانطور که جمعیت و شهر در تاریکی محو شدند. اسکیت کردن در آن شرایط حتی برای یک مسابقهدهنده با تجربه مانند اولدنکمپ هم سخت بود.
در زمستانی سخت و بسیار سرد همراه با باد و برف شدید، آبراهههای فریزلند کاملاً یخ زده بودند، یخی که چندان صاف نبود.
اولدنکمپ میگوید: «حرکت با اسکیت بسیار سخت بود. گاهی مسافت طولانی بود و گاهی کوتاه و گاهی هم فقط باید راه میرفتید. غیرممکن بود بتوانید روان و راحت اسکیت کنید و اصلاً بتوانید از تکنیک خود استفاده کنید.»
«اگر فیلمهای اِلفاستیدنتوخت در سال ۱۹۶۳ را ببینید، تقریباً هیچ اسکیت بازی در آن نمیبینید.»
کمی بعد روز شد و هوا روشن، اما با این وجود اولدنکمپ نتوانست یخ نازک مقابل خود را ببیند و در آب یخ فرو رفت.
او میگوید: «تقریباً هیچ وقفهای نمیشد داشت. من در عبور از یخ با تجربه بودم و بلافاصه بیرون آمدم و ادامه دادم. با این که لباسم کاملاً خیس شده بود، چون شروع به حرکت کردم مشکلی برایم پیش نیامد، زیر اشتباهترین کار توقف و تعویض لباس است.»
پشت سر اولدنکمپ، هزاران اسکیت باز در مراحل اولیه بودند و هوا هم به سرعت در حال بدتر شدن بود.

منبع تصویر، ANNEKE BLEEKER
در سالهای اخیر، تنها یک بار در سال ۲۰۱۲ احتمال میرفت که امکان برگزاری این مسابقه وجود دارد و تمام هلند برای مدت کوتاهی تحت تأثیر «تب الفستندنتوخت» قرار گرفت.
یک دوره طولانی هوای سرد باعث یخ زدگی بخشهای وسیعی از کشور شد، اما یخها به ضخامت لازم نرسیدند و ویلینگ مجبور شد میلیونها نفر را ناامید کند.
ویلینگ البته هیچوقت امید خود را از دست نداده است. او میگوید: «به دلیل تغییرات آب و هوایی در سراسر جهان، اعتماد به نفسم کمتر شده است. اما همیشه گفتهام که فقط به دو هفته فشار بالای هوا در شمال اروپا نیاز داریم تا بتوانیم یک بار دیگر این مسابقه را برگزار کنیم. زیرا به هرحال همیشه شرایط استثنایی آب و هوایی در جهان رخ میدهند.»
«بنابراین چون هنوز شانس وجود دارد، هر چند اندک، ما باید خود را برای استفاده از آن آماده نگه داریم. به همین دلیل هر سال آماده هستیم تا در صورت وقوع یخبندان، غافلگیر نشویم.»

منبع تصویر، GETTY IMAGES
با وخامت شرایط آب و هوا در مسابقه سال ۱۹۶۳ یافتن مسیر دشوارتر شد.
اطلاعات جمعآوریشده در شهرهای طول مسیر، جایی که شرکتکنندگان کارتهای عبور خود را مهر میکردند، ناقص بود.
با بدتر شدن هوا و کم شدن نور روز، در حالی که هزاران شرکت کننده پشت سر او بودند، شانس رسیدن به خط پایان برای او به سرعت در حال کاهش بود. همانطور که بسیاری به سختی توانستند تنها نیمی از مسیر را طی کنند.

منبع تصویر، MATTHEW KENYON
چند سال پیش فیلمی درباره این مسابقات ساخته شد به نام «جهنم ۶۳».
از حدود پانصد مسابقهدهنده و ده هزار اسکیتباز، تنها حدود ۱۲۰ نفر که پیشتاز آنها پاپینگ بود، توانستند مسیر را طی کنند.
با تماشای فیلمی از استقبال از پاپینگ در هنگام بازگشت به لیوواردن، میتوانید آثار مسابقه را بر روی صورت او براحتی ببینید. به دلیل برف، تقریباً جایی را نمیدید و به سختی قادر به اسکیت سواری بود. او نیمه دوم تور را کاملاً تنها مسابقه داده و آشکارا بسیار خسته شده بود.
او مورد استقبال جمعیت عظیمی از جمله ملکه جولیانا و پرنسس بئاتریکس قرار گرفت و کمی بعد هم اولدنکمپ به فاصله یک ساعت و بیست دقیقه پس از او در جایگاه ۴۴ قرار گرفت.
او میگوید: «مردم مشتاق زیادی بودند و کمک میکردند. احساس میکردم در مسابقه پیروز شدهام. آنها با گل آمدند و کمی بعد در خط پایان بودم. شکست خورده بودم اما خوشحال بودم که کسی از من حمایت میکرد. من به خط پایان رسیده بودم و دیگر توان ادامه دادن نداشتم و اسکیت کردن غیرممکن بود!»

منبع تصویر، NETHERLANDS NATIONAL ARCHIVE
شاهکار پاپینگ در سال ۱۹۶۳ برای او شهرت ماندگاری در سراسر کشور به ارمغان آورد، که البته مشکلاتی هم برای او به همراه داشت. ویلینگ میگوید: «همسرش همیشه میگفت که این وحشتناکترین اتفاق زندگی ما بوده است، زیرا او هرگز نمیتوانست به یک روزنامهنگار، یا دعوت به مراسمی رسمی یا افتتاحیه نه بگوید.»
برنده متوالی سالهای ۱۹۸۵و ۱۹۸۶، اورت ون بنتم، برای فرار از شهرت و توجه عمومی به کانادا نقل مکان کرد.
اگرچه اسکیت بازان زن هم تقریباً از ابتدا در این مسابقات حضور داشتهاند، اما سال ۱۹۸۵، اولین سالی بود که به طور رسمی اجازه شرکت در این مسابقات را پیدا کردند. اگر در آینده اِلفاستیدنتوخت دوباره برگزار شود، برای اولین بار عنوان جداگانهای برای زنان وجود خواهد داشت.
با گذشت بیست و هفت سال از آخرین دوره، نمیتوان پیشبینی کرد که مسابقه بعدی در صورت انجام چه تأثیری خواهد داشت.
اما ویلینگ مطمئن است که برندگان جایگاه ویژهای در ورزش هلند خواهند داشت: «برای سالهای سال تا هنگام مرگ، قهرمان کشور خواهد بود و هیچ کس فراموشش نخواهد کرد.»
با اینکه سالها خبری از یخبندان نبوده است، مسیر بین این یازده شهر در فریزلند باقی مانده و هر ساله تور دوچرخهسواری در آن برگزار میشود و گردشگران میتوانند از آن بازدید کنند. در طول زمستان، هزاران اسکیت باز هلندی به مناطق مرتفع و سردتر دور یک دریاچه در اتریش میروند تا این مسابقه را شبیه سازی کرده و در «اِلفاستیدنتوخت جایگزین» شرکت کنند.
این ورزش جایگاه ویژهای در بین مردم هلند دارد. با سرد شدن هوا، همه به یاد این مسابقات میافتند و اسکیت بازان هر جایی که یخ کافی برای اسکیت وجود داشته باشد، جمع میشوند. آیا ممکن است دوباره آن هوای سرد با نوشیدنیهای گرم، تنقلات شیرین و گفتگوهای هیجان انگیز دوباره تکرار شوند؟ آیا سرانجام امسال اِلفاستیدنتوخت وجود خواهد داشت؟

منبع تصویر، NETHERLANDS NATIONAL ARCHIVES

منبع تصویر، MATTHEW KENYON
- نویسنده : قیام خوراسانی
- منبع خبر : شفقاتن BBC